Wie was
Danny Bats
Als je de vraag krijgt om je kind te omschrijven zal iedereen zijn best doen om het zo goed mogelijk neer te zetten, met alle goede en minder goede eigenschappen, tot het moment waarop je de omschrijving typt of vertelt. Daarnaast hoop je uiteraard dat je kind op zijn of haar eigen manier en visie de wereld in gaat en deze beleefd. Dan kun je later, als alles vorm heeft gekregen, daarop terugkijken en evalueren. Hoe prachtig zou zoiets kunnen zijn.
Wij kregen deze vraag, maar met een compleet andere lading. Dit verhaal had hier eigenlijk niet mogen staan. Dit verhaal had eigenlijk geen onderdeel mogen zijn van deze prachtige en hartverwarmende stichting. Dit verhaal had niet deze titel mogen hebben. Deze stichting had nooit zo mogen heten, maar moet er zeker zijn!
Ons verhaal
Ons verhaal is er net als vele andere verhalen. Ons verhaal moet gehoord worden, om zo mensen de waardigheid van het leven te doen respecteren. Ons verhaal is een verhaal dat elke ouder tot wanhoop zal wekken. Ons verhaal is ons overkomen. Ons verhaal is niet geregisseerd maar, zoals wij het zien, door het lot bepaald. Ons verhaal is de reden dat deze stichting door de vrienden van onze zoon is opgericht. Ons verhaal is dat wij nu kunnen evalueren, maar de vorm is definitief bepaald. Het is onze trots geworden!
Als ik nu 6,5 jaar geleden (Oktober 2014) ons verhaal zou moeten schrijven, zou ik beginnen met dat wij een enorme puber binnen de muren hadden. Absoluut een lieve jongen, maar ontzettend laks in het nakomen van zijn verplichtingen en tegelijkertijd superfanatiek bezig met zijn voetbalcarrière. Een lieve, goedlachse jongen die onbezorgd bij ons in huis is opgegroeid. Met ups en downs hebben wij als ouders en als zusje Danny beleefd als lief, spontaan, zorgzaam, ietwat laks, humoristisch, loyaal en zeker vrolijk. Geen enkele reden om hoe dan ook onze zorg uit te spreken. Tot dat ene moment……….!
Ons jaarlijkse doel
Dat ene moment...
Om te beginnen willen wij niet feitelijk alles uit de doeken doen als het gaat om zijn ziekte, dus zullen we het wat oppervlakkig houden…. Want dat ene moment…. Dat moment wat zijn en ons leven compleet op zijn kop heeft gezet. Dat moment wat alles deed verbleken. Dat moment dat binnen 1 seconde angst en wanhoop veroorzaakte. Je bent 18 jaar. Ga maar zitten en bedenk dat een arts tegen je zegt dat je twee tumoren in je hoofd hebt.
Ik zit hier als vader en heb tot op de dag van vandaag geen idee hoe dat voelt. Wel kunnen wij als ouders en zusje zeggen dat angst en wanhoop regeren… maar wat moet hij wel niet hebben gedacht. Hartverscheurend zoiets! De zorg werd uitgesproken, maar daarnaast ook het bericht dat het mogelijk goed te behandelen is.
Maar wat is het? Dat antwoord bleef uit, omdat er zonder biopsie weinig gezegd kon worden. Voor zijn eerste operatie moest hij van zichzelf zijn vriendengroep inlichten.
Direct na de diagnose en vlak voor zijn opname heeft hij dat persoonlijk gedaan. Emoties vlogen alle kanten op. Ongeloof, maar ook onwetendheid. Hoe val je zoiets aan? Na de biopsie is er een behandelplan gepresenteerd en de lange, nog af te leggen, weg is in geslagen. Maar hoe lang? Nou hij werd lang, hij werd zwaar en soms onbegaanbaar als de medici aan het roer zaten. Maar de weg hield gelukkig niet op, waardoor hij de berichten kreeg dat het goed ging. Weliswaar met een behoorlijke fysieke erfenis als gevolg van de zware behandelingen, meldde hij zich in het Beatrixoord om uiteindelijk negen maanden lang te revalideren. Met zijn van nature aanwezige drive en doorzettingsvermogen lukte het hem om zijn toen beperkt geworden leven weer wat kleur en invulling te geven. Danny werd een graag geziene gast op zijn gepimpte scootmobiel en zijn rode petje.
Donateur worden?
Trots op onze strijder
Iedereen kende hem en daar was hij apetrots op. 1,5 jaar lang heeft hij alles gedaan wat in zijn mogelijkheden lag. Tot het moment dat een scan geen goed beeld liet zien. Alles wat stillag was nu weer actief. Het slechtste nieuws wat je in zijn situatie kon krijgen. Daar was weer zo’n moment….. en wat voor moment. Daar zit je dan wederom tegenover die arts. Nu met de mededeling dat er niks meer aan te doen is en dat zijn toekomst tot het nulpunt is gereduceerd. Wederom zit ik hier als vader en heb geen idee hoe dat moet voelen. Maar de tranen staan weer in mijn ogen als je hoort dat een arts dat tegen je zoon en ons als gezin zegt.
Volledig uit het veld geslagen gingen we met dit nieuws naar huis. Nieuws wat wel in ons aller achterhoofd heeft gezeten, maar natuurlijk nooit actueel mocht worden. Maar het was een feit. Intensieve zorg volgde en alles wat we met Danny hadden en later hebben mogen doen zijn herinneringen geworden. We zijn dankbaar dat wij de zorg tot het laatste moment hebben kunnen doen voor hem. We zijn onmeetbaar trots op onze strijder.
Dan krijg je de vraag van zijn vriendengroep of wij achter het idee staan om een stichting in het leven te roepen die goede doelen bedient uit de naam van Danny. Hoe trots kun je dan zijn als ouders en als zusje. Ik hoop dat deze prachtige stichting veel zal betekenen voor iedereen die het nodig heeft. En wij zullen ons ook absoluut gaan inzetten om zijn lieve vrienden te helpen, zodat we met ons allen Danny nog vaak mogen beleven!